8 Οκτωβρίου 2008

Μισοτελειωμένο γράμμα (7) / Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ



Αγαπημένη μου Σάρα,


Πάνε ήδη δέκα μέρες που έχω να σε ακούσω, που έχω να σε δω. Προσπαθείς να μείνεις μακριά, να πείσεις τον εαυτό σου να μας απαρνηθεί. Μου φαίνονται όλες οι στιγμές μεγάλες, ο χρόνος δεν κυλά μακριά σου. Μου λείπεις όπως λείπει στη νύχτα το καθάριο, λευκό, φως του φεγγαριού. Πονάω! Κάθε μέρα που περνά το σώμα και ψυχή μου πονούν όλο και περισσότερο. Ένα μωρό μεγαλώνει μέσα μου και όλα μοιάζουν γύρω μου χαμένα. Νιώθω το προδομένο βλέμμα του άντρα μου να με κοιτά από ψηλά με οργή, θλίψη και παράπονο. Εκείνος έδωσε τη ζωή του για μένα και την πατρίδα του και δε θα είναι εδώ όταν γεννηθεί ο γιος του. Και ξέρει πόσο πρόδωσα την αγάπη και την πίστη του. Δε θα με συγχωρέσει ποτέ… Νιώθω μόνη. Προδότρια και προδομένη…

Προδομένη γιατί ότι έκανα το έκανα για μας. Η μοίρα θέλησε να μας φέρει κοντά, να διασταυρώσει τις ζωές μας. Να τα ανατρέψει όλα με μανία και πάθος… Δε μπορώ να πιστέψω πως όλα ήταν μια συγκυρία της στιγμής και ελπίζω πως αυτό είναι αμοιβαίο. Μπορούμε να αφήσουμε τη μοίρα να μας καθοδηγήσει στο δρόμο που εκείνη θέλει. Άσε τα όλα πίσω και έλα να φύγουμε μαζί! Δεν είσαι αληθινή στο γάμο σου, δεν είσαι γεμάτη στη ζωή σου όπως και εγώ. Έλα να ζήσουμε αυτό που με πόνο και ντροπή προσπαθούμε να κρύψουμε… Τόλμησε το μαζί μου. Και ότι γίνει… Θα είμαστε πάντα μαζί. Μη φοβάσαι. Μην κρύβεσαι από μένα. Είμαι η Άννα σου! Σε θέλω! Σε αγαπώ…(…)


Ο επιθεωρητής McHill δεν είχε ανάγκη να διαβάσει το κομμάτι που έλειπε από το τσαλακωμένο, μισοτελειωμένο, γράμμα που κρατούσε. Το δίπλωσε προσεκτικά και το έβαλε μέσα στο λερωμένο φάκελο του. Έπειτα γέμισε το ποτήρι του με λίγο ακόμη από το αγαπημένο του μπράντυ, και έμεινε να κοιτάζει απορροφημένος τη φωτιά που σιγόκαιγε στο τζάκι.

Το μυαλό του έτρεξε για άλλη μια φορά στο σταθμό του τρένου και όσα συνέβησαν τη μοιραία μέρα που έχασε τον παλιό, καλό του φίλο. Τόσο άδικα. Τόσο άδοξα. Τόσο τραγικά. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η νοσοκόμα που φρόντιζε τις πληγές του Συνταγματάρχη, θα ήταν η ίδια μια θανάσιμη πληγή για εκείνον και την οικογένεια του. Την τόσο τέλεια οικογένεια. Την τόσο τέλεια σύζυγο… Ένα στιγμιαίο χαμόγελο για την αφελή, αστεία τραγική άποψη που είχε για τη γυναίκα του φίλου του.

Έπειτα θυμήθηκε τα όσα του αφηγήθηκαν οι μάρτυρες στο σταθμό για την επεισοδιακή συνάντηση των δύο εραστών λίγο πριν φτάσει το τρένο:


-«Σου είπα να μείνεις μακριά μου! Τελείωσε! Πως τολμάς να εμφανίζεσαι μπροστά στα παιδιά μου και να μου ζητάς να συγχωρέσω αυτό που έκανες με μια ανθοδέσμη. Έστειλες γράμμα στο Σαμ και του τα είπες όλα για να καταστρέψεις την οικογένεια μου από εκδίκηση που ο δικός σου άντρας δεν γύρισε ζωντανός! Μην παριστάνεις την ερωτευμένη λοιπόν! Δεν είσαι εδώ από έρωτα αλλά από απόγνωση φόβο και ανάγκη. Τι σου έκανα και προσπαθείς να καταστρέψεις όσα έχω;»

-«Ώστε αυτό έχεις πείσει τον εγωιστικό εαυτό σου πως συμβαίνει; Είμαι επτά μηνών έγκυος και νομίζεις πως με νοιάζει η εκδίκηση; Είμαι εδώ επειδή έχεις εξαφανιστεί και μόνο εδώ θα μπορούσα να σε δω… Ότι έκανα το έκανα για μας! Σε αγαπώ μου έλεγες θυμάσαι; Και τώρα στα δύσκολα φοβάσαι να ακολουθήσεις τη καρδιά σου, συμβιβασμένη στην πολυτελή, μισογεμάτη ζωή σου. Είμαι εδώ για να ξεκαθαρίσουν όλα! Είμαι εδώ για μας…»


Η λογομαχία ήταν έντονη. Η Σάρα μιλούσε ψυχρά και μειωτικά στην Άννα. Απείλησε τη ζωή της αν μιλήσει ξανά στο Συνταγματάρχη και δεν εξαφανιστεί από τη ζωή τους για πάντα. Έπειτα γύρισε την πλάτη της και περπάτησε προς τα παιδιά της που περίμεναν λίγο πιο μακριά, χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Ξαναγύρισε μόνο στο άκουσμα των κραυγών του πλήθους, όταν η νεαρή νοσοκόμα έπεσε πανικόβλητη, γεμάτη απόγνωση, στις γραμμές του τρένου που έρχονταν. Ένα στιγμιαίο δάκρυ έτρεξε στο μάτι της Σάρα. Το σκούπισε βιαστικά και αγκάλιασε τα παιδιά της.



...Τον απορροφημένο επιθεωρητή ξύπνησε το νιαούρισμα της ράθυμης γάτας που έξυνε το ύφασμα της πολυθρόνας. «Πάλι πεινάς εσύ;» Χαμογέλασε μελαγχολικά και τη χάιδεψε στοργικά στο κεφάλι. Έπειτα σηκώθηκε, και με αργά βήματα περπάτησε ως τη μικρή κουζίνα με το κίτρινο φως της λάμπας που κρεμόταν από το ταβάνι vα τον ζαλίζει ελαφρά, καθώς ετοίμαζε το δείπνο της…



written and edited by mr.androu



4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

omologw pws auto den to perimena... kali anatropi!

Ανώνυμος είπε...

kali fasi!

Ανώνυμος είπε...

apisteuti istoria!!! xaxa bravo

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για εντυπωσιακό φινάλε στην ιστορία αλλιώς την περίμενα. βάλτε ιστορίες και σε παλαιότερες εποχες αν γίνεται