Ψυχεδέλεια (9)

Νέα Υόρκη, 1978,

Ημίφως. Κορμιά σκιές κινούνται ερωτικά, παθιασμένα, άλλοτε ρυθμικά και άλλοτε μηχανικά και απροσάρμοστα στο άκουσμα της έντονης διαπεραστικής μουσικής. Η φωνή του Morrison, λίγα χρόνια μετά το μυστήριο θάνατο του, ακόμη αντηχούσε καθημερινά, πειραγμένη κάπως, στο μυστηριακό στούντιο γνωστού, επαναστατικού visual artist.

Μουσική, έρωτας, σκόνη στον αέρα, χάπια, ηδονή. Το κυνήγι της μέθεξης.

Μια κοπέλα θέλει να πετάξει. Μοιάζει με άγγελο ξανθό, άγιο κορμί, πρόσωπο άγιο. Διαπεραστικό, πρόστυχο, οργισμένο και, ταυτόχρονα, φοβισμένο, τρυφερό, το γαλαζοπράσινο βλέμμα της. Θέλει να γίνει ένα με τα πλάσματα του ουρανού. θέλει να τα φτάσει, να τα αγγίξει, να τους κάνει παθιασμένο έρωτα, να τα αγαπήσει και τα την αγαπούν. Εδώ όλα μπορούν να συμβούν. Είναι ο χώρος που οι νέοι ταξιδεύουν στην ψυχή τους, σε μια ονείρωξη δίχως ύπνο σε μια στιγμή έξω από το χρόνο, σε μια έκρηξη αυτοκαταστροφικής ευτυχίας, απόδρασης από το μελαγχολικό, θλιμμένο εαυτό τους.Το παράθυρο ανοιχτό, μοίαζει με πόρτα. Ειναί κοντά...

«Αααααααα!!», κραυγή απόγνωσης. Μετά σιωπή.

Τρεις μέρες αργότερα,

Η μαύρη, σκονισμένη Buick του υπαστυνόμου Anderson, σταμάτησε με θόρυβο στην είσοδο της παλιάς, επιβλητικής πολυκατοικίας, από πέτρα και γυαλί. Η μυρωδιά του καμένου λάστιχου από το φρενάρισμα σκοτεινή προοικονομία των διαθέσεων του «άγριου μπάτσου» όπως πολλοί τον αποκαλούσαν. Πεσμένα, νεκρά φύλλα στο πλάι του δρόμου. Παγερό πρωινό του Νοέμβρη…

Στην τραχιά όψη του υπαστυνόμου με τη μακριά, γκρι καπαρντίνα, όλοι στο στούντιο σάστισαν. Εκείνος περπάτησε αποφασιστικά προς το μέρος που κάθονταν ο γνωστός καλλιτέχνης:

-«Καλημέρα σας υπαστυνόμε. Θα μπορούσα να μάθω το λόγο που εισβάλλετε άκομψα, απρόσκλητος, στο χώρο μου;»

-«Πριν από τρεις μέρες εξαφανίστηκε μια νεαρή κοπέλα, ονόματι Emily Wintour. Τη γνωρίζετε;»

-«Χμμ.. Πολλά κορίτσια έρχονται και φεύγουν κάθε μέρα… Γλυκιά μου Έμιλυ! Ήρθε πριν λίγο καιρό πρώτη φορά… Δυστυχώς έχω πολλές μέρες να τη δω. Εξαφανίστηκε μου λέτε; Απορώ…Ελπίζω να βρεθεί σύντομα, έχω πολλές σκέψεις για το μέλλον της θα κάνει πολλά… Ενημερώστε με για ό,τι νεότερο! Λυπάμαι που δεν ξέρω περισσότερα, αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω αλήθεια. Εδώ δεν έχει σημασία ποιος είσαι μπαίνοντας. Αλλά ποιος γίνεσαι φεύγοντας. Τα παιδιά εξερευνούν την ψυχή τους ξέρετε…»

-«Περίεργο που δεν ξέρεις περισσότερα ενώ την είδαν να μπαίνει στο κτίριο πριν τρία βράδια ακριβώς. Καλύτερα να προσέχεις τι λες… Οι Περίοικοι λένε πως άκουσαν κραυγές αργά τη νύχτα. Η κοπέλα είναι συγγενής του Δημάρχου, από αυστηρή οικογένεια. Οι δικοί της δεν θα αφήσουν την υπόθεση μέχρι να βρεθεί. Ζωντανή η νεκρή. Και αν κάποιος φταίει για ό,τι μπορεί να έχει συμβεί, θα φροντίσω να το πληρώσει πολύ ακριβά. Εσύ τι θεωρείς πιθανότερο να έχει συμβεί, φίλε μου;»

-«Οι εικασίες σας με εντυπωσιάζουν, αλλά με προσβάλλουν παράλληλα… Σας είπα δεν γνωρίζω τίποτα. Η κοπέλα δεν ήταν εδώ πρόσφατα. Για οτιδήποτε άλλο σας παρακαλώ να έρθετε με ένταλμα και το στούντιο είναι στη διάθεση σας. Ευχαρίστως να καταθέσω ότι γνωρίζω για την κοπέλα. Τώρα, σας παρακαλώ φύγετε, ενοχλείτε τα παιδιά που δουλεύουν.»

-«Μάλιστα. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τη σημασία της κατάστασης… Πιστεύω πως θα τα πούμε πολύ σύντομα.»

Γυρνώντας για να φύγει ο υπαστυνόμος αιφνιδιάσθηκε βλέποντας να βγαίνει από ένα δωμάτιο μια γυμνή γυναίκα, η σιλουέτα της τυλιγμένη με ένα λευκό μακρύ σεντόνι, το οποίο σέρνονταν στο παγωμένο πάτωμα. Τα εντυπωσιακά γυαλιστερά μακριά μαύρα της μαλλιά και η πάλλευκη επιδερμίδα μαγνήτιζαν κάθε τι γύρω τους. Η εντυπωσιακή κοπέλα φορούσε μεγάλα μαύρα γυαλιά, σε μια ατυχή προσπάθεια να κρύψει τους μώλωπες που ήταν εμφανείς στο πρόσωπό της.

Η φωνή της βγήκε αέρινη, σχεδόν τραγουδιστή, μα μελαγχολική και αλλόκοτη:

-«Η Έμιλυ δεν είναι πια εδώ. Ταξιδεύει με τα πουλιά. Του ουρανού το απέραντο σπίτι τη φιλοξενεί. Είναι νεκρή! Είναι ζωντανή! Του μεγάλου πάρκου το πράσινο γρασίδι σκεπάζει το σώμα της. Η ψυχή της, το νερό της λίμνης από ψηλά κοιτάζει… Όλα την αγαπούν, όλα τη θέλουν! Είναι ο κόσμος δικός της. Είναι ελεύθερη!

Ο Anderson σάστισε για μια στιγμή από τη μυστηριακή απαγγελία της νεαρής γυναίκας… Τις σκέψεις του διάκοψε αμέσως ο καλλιτέχνης:

-«Τζέιν πήγαινε μέσα σε παρακαλώ!... Μην ακούτε τι λέει η κοπέλα. Ονομάζεται Jane Davis και έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.. Είναι σπάνιο ταλέντο ζωγραφικής. Όμως είχε προβλήματα με ναρκωτικά και προσπαθούμε όλοι εδώ να την βοηθήσουμε. Δεν έχει σπίτι. Πριν λίγες μέρες προσπάθησε να πέσει ψηλά από τη βιβλιοθήκη σε μια ανόητη, "ακίνδυνη" απόπειρα αυτοκτονίας… Όμως μην ακούτε τι λέει, παραληρεί… Σας παρακαλώ αφήστε μας μόνους έχει πάλι κρίση. Θα έρθω όποτε θελήσετε στο τμήμα για ότι άλλο χρειαστείτε για την αναζήτηση της Έμιλυ. Όμως τώρα απαιτώ να φύγετε από το σπίτι μου…»

Δέκα μέρες αργότερα.

Η έρευνα της αστυνομίας στο Σέντραλ Παρκ για την αναζήτηση του πτώματος της νεαρής Emily Wintour ήταν ακόμη άκαρπη. Μια μυστήρια πληροφορία που ο υπαστυνόμος Anderson αρνούνταν να αποκαλύψει από πού προήλθε, οδήγησε σε δεκαήμερη προσπάθεια ανασκαφής με τη βοήθεια αστυνομικών σκύλων του πτώματος της κοπέλας που ο υπαστυνόμος έδειχνε πεπεισμένος πως βρισκόταν κάπου εκεί… Ώσπου τελικά, σε μια σκοτεινή γωνιά του πάρκου, κάτω από το την πένθιμη σκιά που τα αειθαλή δέντρα προσέφεραν, βρέθηκε ο αυτοσχέδιος, κρυμμένος τάφος…

Όμως το μυστήριο της εξαφάνισης δε λύθηκε τελικά. Αντίθετα, έγινε πιο περίεργο, πιο αλλόκοτο, πιο σκοτεινό. Ένα μέτρο κάτω από το παχύ γρασίδι δεν ήταν θαμμένο το πτώμα της Έμιλυ. Τυλιγμένος καλά με πλαστική, μαύρη σακούλα ήταν ένας κορνιζαρισμένος πίνακας. Αφηρημένη απεικόνιση της εξαφανισμένης κοπέλας. Πίνακας μυστήριος, αντιφατικός. Η μορφή της αθώα και λάγνα, όμορφη και μελαγχολική, γοητευτική και ψυχεδελική…

Τι, πραγματικά, συνέβη άραγε;

written and edited by mr.androu